عمق احساساتم آنجاییست،
که پای هیچ موجود زنده ای بدانجا باز نشده است
عمیییییییییق
حتی عمیق تر از عمیق ترین اقیانوس ها
آنقدر عمیق که در نداشتنت احساس خفگی می کنم.
تمام آرامش هستی را هم که در آغوش بگیرم
آرامش آغوشت چیز دیگریست
دستم را که بر روی قلبت می گذارم
انگار آرامشت در مویرگهای من جاری می شود
و چه حسی ست در نوازش موهایت
آنگاه که از روی صورتت کنار می زنم
مرا به وسعت نگاهت دچار کن...
تشخیص پزشک درست بود
من از اولین باری که آن چهره ی دلنشینت را دیدم دچار اعتیاد شدم.
معتاد دیدنت، معتاد لبخند زیبای لبانت، معتاد عمق بی پایان نگاهت،معتاد انحنای ابروهایت.
دست خودم نیست.سالهاست به این درد دچارم.
انتهای مرزهای زندگی را دیدم
آنگاه که برای درمان این ناعلاج درد بی پایان من؛
شدیدترین تحریم جامعه ی بشری را وضع کردی
و چه بیتابانه سیاه شد قامت چشمانم
در مراسم چهله ی ندیدن چشمهایت.
همه ی اعتیاد ها آنگونه که می گویند بد نیست،
من هنوز هم با آخرین تصویرت در ذهنم
خمار می شوم.
مجازی و حقیقی ندارد؛
دلت که گره خورد کار تمام است
آنگاه است که شادیت، شادی آنها و دلتنگی های غروب جمعه ات
به راحتی کلیک بر یک گزینه
مشترک می شود با کسانی که نبودنت
حتی برای چند ساعت
دلهایشان را به هزار راه می برد
و چه صمیمانه سرا پا گوش می شوند
زمانی که سفره دلت را از خوب و بد روزگار برایشان پهن میکنی
ادامه مطلب ...
برخیز با من
هیچ کس بیشتر از من
نمی خواهد سر به بالشی بگذارد
که پلک های تو در آن
درهای دنیا را به روی من می بندند.
آنجا من نیز می خواهم
خونم را
در حلاوت تو
به دست خواب بسپارم.
اما برخیز،
برخیز،
برخیز با من
و بگذار با هم برویم
برای پیکار رویارویدر تارهای عنکبوتی دشمن،
بر ضد نظامی که گرسنگی را تقسیم می کند،
بر ضد نگون بختیٍ سامان یافته.
برویم،
و تو ستاره من،
در کنار من،
سر بر آورده از گٍل و خاک من،
تو بهار پنهان را خواهی یافت
و در میان آتش
در کنار من،
با چشمان وحشی خود،
پرچم من را بر خواهی افروخت.