سالهاست که مرده ام

به ساعت نگاه میکنم  

حدود سه نصف شب است  

چشم میبندم که مبادا چشمانت را  

از یاد برده باشم  

و طبق عادت کنار پنجره میروم  

سوسوی چند چراغ مهربان  

و سایه کشدار شبگردان خمیده  

و خاکستری گسترده بر حاشیه ها  

و صدای هیجان انگیز چند سگ  

و بانگ آسمانی چند خروس  

از شوق به هوا میپرم چون کودکیم  

و خوشحال که هنوز  

معمای سبز رودخانه از دور  

برایم حل نشده است  

آری از شوق به هوا میپرم  

و خوب میدانم  

سال هاست که مرده ام